Vaak wordt op latere leeftijd de diagnose gesteld van autisme. En dan vallen heel wat puzzelstukken samen, voor sommigen is dit een bevrijding, maar voor heel wat mensen is dit ook niet zo. Wij spraken onlangs met heel wat personen waarbij de diagnose op latere leeftijd vast gesteld werd en elke keer was de rode draad de puzzelstukken die samen vielen. Ook werd er onlangs op VRT televisie een documentaire getoond over autisme die herkenbaar is voor heel wat personen.
Welke zaken je al opmerkte?
In heel wat gesprekken stelde ik de vraag welke zaken zij in het verleden opmerkte waardoor het vermoeden van autisme sterk gegroeid was. En verassend kwamen steeds de zelfde punten naar voor. De nood aan structuur, steeds dezelfde routines. Moeilijk kunnen omgaan met plotse veranderingen. Maar ook een moeilijk sociaal leven, waarin contact steeds moeilijk liep door onbegrip van de andere persoon maar ook het moeilijk kunnen inschatten wat nu verwacht werd van de anderen in de maatschappij.
De stap naar een diagnose zetten
Vaak wordt niet uit eigen beweging de stap naar een diagnose gezet, maar steeds na heel wat gesprekken met dokters of psychologen. Vaak wordt hier dan ook geen gevolg aan gegeven uit angst voor de diagnose. Wel maakt dit heel wat zaken duidelijke en kan je duidelijke vraag stellen naar de juiste en aangepaste ondersteuning die nodig kan zijn.
Vaak zit de angst wat anderen nu gaan zeggen, of de welbekende reactie te krijgen ‘jij autisme dat kan niet , wij merken daar niets van’ maar autisme is dan ook niet altijd duidelijk zichtbaar. Maar laat je zeker niet afschrikken door anderen. Als ik naar mijn eigen ervaring kijk heb ik meer rust gevonden door te weten wat er nu precies gaande is. Maar ook doordat ik de juiste hulp rondom mij heb kunnen uitbouwen. Gaandeweg heb ik ook gevonden wat beste werkt voor me.
Hoe ik aan mijn diagnosevraag gestart ben?
Toen ik nog zelf kind was was er inderdaad van schooluit een vermoeden en zette het toenmalige PMS nu beter gekend als CLB alles in het werk om een diagnose te laten stellen. Maar op latere leeftijd had ik mijn twijfels daarbij. Ook wetende dat de weetschap zelf verder ontwikkeld en de onderzoeksmethoden sterk veranderen en verbeteren. Stelde ik op mijn 23 jarige leeftijd ook de vraag naar een nieuwe diagnose. Dit bij mijn huisarts maar ook raadpleegde ik een sociale assistent die ik kende. Al snel werd via een versneld traject een diagnosevraag gesteld naar het COS van het UZ Antwerpen nu is dit OLO VZW voor volwassenen.
Hier werd dan ook mijn diagnose herbevestigd. Velen in mijn omgeving hebben nooit iets gemerkt van mijn autisme omdat ik het goed kan maskeren. Maar ik kan evengoed een zware dag hebben waar ik het heel moeilijk heb. Maar net dan probeer ik aangeleerde zaken toe te passen die uit Dialectische Gedragstherapie komen Wat ik persoonlijk een meerwaarde vind deze gevolgd te hebben. Maar ook hier is dit voor iedereen anders en heel uniek.
Heb je vragen na het lezen van deze blog? Contacteer ons gerust!
Vergeet ons ook niet te steunen via onze Trooper pagina, door via onze pagina naar uw webshop door te klikken steunen zij onze vereniging!
